Γιάννης και Στέφανος Δαμιανίδης: Το «Φωνάζω» είναι μια κραυγή αφύπνισης σε αυτό που ζούμε
Οι δυο Καλαμαριώτες δημιουργοί, μιλούν για το νέο τους τραγούδι και το συνταρακτικό βίντεο που το συνοδεύει, στη μνήμη των δολοφονημένων γυναικών
Ένας λευκός καμβάς, στημένος στο κέντρο ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου, μια μπαταρισμένη τηλεόραση που αφηγείται δραματικές ειδήσεις και τέσσερις γυναικείες φιγούρες που κατέρχονται από μια τσιμεντένια σκάλα.
Τα βήματα τους αέρινα, το βλέμμα τους καρφωμένο σε ένα αιματοβαμμένο λευκό ρούχο, μέσα σε ένα ξύλινο μπαούλο, σαν αυτό που φορούν και οι ίδιες. Βουτώντας τα χέρια τους στο αίμα, αρχίζουν να σχηματίζουν γράμματα στον καμβά. Στην αρχή σιωπούν. Μετά φωνάζουν.
Οι δυνατές αυτές εικόνες, σε συνδυασμό με τους εμπνευσμένους στίχους που τραγουδούν σαν αρχαίο μοιρολόι 4 εξαιρετικές γυναικείες φωνές, συνθέτουν το νέο τραγούδι και βίντεο κλιπ των αδερφών Δαμιανίδη.
Ο Στέφανος και ο Γιάννης Δαμιανίδης, από την Καλαμαριά στιχουργός και μουσικός αντίστοιχα του νέου τραγουδιού "Φωνάζω", το οποίο έκανε πρεμιέρα την Ημέρα της Γυναίκας, αποτίουν με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο, τιμή στη μνήμη των γυναικών εκείνων που «έφυγαν» άδοξα από τα χέρια ανδρών το τελευταίο διάστημα στην Καλαμαριά και τη Θεσσαλονίκη.
Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού, το οποίο οι δημιουργοί ετοίμαζαν πυρετωδώς, μέχρι και 10 λεπτά πριν την πρεμιέρα του, ανέβηκε στο YouTube στις 8 Μαρτίου, έχει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα συγκεντρώσει χιλιάδες προβολές, εκατοντάδες Shares και Likes.
Το τραγούδι και οι συντελεστές
«Το τραγούδι πραγματεύεται την κραυγή των γυναικών για τους φόνους που προηγήθηκαν στη “γειτονιά” μας. Θύτες είναι ο πατέρας, ο σύζυγος, ο γιος, ο φίλος. Άνθρωποι με τους οποίους ζούσαν αυτές οι γυναίκες μαζί», λένε ο Στέφανος και ο Γιάννης μιλώντας στο Γιάννη Γκουμάκη για το kalamaria24.gr.
Ο Στέφανος και ο Γιάννης Δαμιανίδης, από την Καλαμαριά στιχουργός και μουσικός αντίστοιχα του νέου τραγουδιού "Φωνάζω", το οποίο έκανε πρεμιέρα την Ημέρα της Γυναίκας, αποτίουν με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο, τιμή στη μνήμη των γυναικών εκείνων που «έφυγαν» άδοξα από τα χέρια ανδρών το τελευταίο διάστημα στην Καλαμαριά και τη Θεσσαλονίκη.
Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού, το οποίο οι δημιουργοί ετοίμαζαν πυρετωδώς, μέχρι και 10 λεπτά πριν την πρεμιέρα του, ανέβηκε στο YouTube στις 8 Μαρτίου, έχει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα συγκεντρώσει χιλιάδες προβολές, εκατοντάδες Shares και Likes.
Το τραγούδι και οι συντελεστές
«Το τραγούδι πραγματεύεται την κραυγή των γυναικών για τους φόνους που προηγήθηκαν στη “γειτονιά” μας. Θύτες είναι ο πατέρας, ο σύζυγος, ο γιος, ο φίλος. Άνθρωποι με τους οποίους ζούσαν αυτές οι γυναίκες μαζί», λένε ο Στέφανος και ο Γιάννης μιλώντας στο Γιάννη Γκουμάκη για το kalamaria24.gr.
«Το ‘Φωνάζω’ μιλάει για τις δολοφονίες γυναικών. Είναι εμπνευσμένο από τις πρόσφατες δολοφονίες και ειδικά από την ιστορία της 41χρονης Γεωργίας που βρέθηκε μέσα σε ένα μπαούλο εδώ στην Καλαμαριά πριν λίγους μήνες. Το τραγούδι είχε γραφτεί για κάποιο περιστατικό αντίστοιχα τραγικό, λίγο χρόνο πριν, όταν έγινε όμως η συγκεκριμένη δολοφονία, κάναμε κάποιες μικρές αλλαγές στο στίχο και έδεσε», λέει ο Στέφανος.
Ο Στέφανος και ο Γιάννης Δαμιανίδης, 46 και 40 ετών αντίστοιχα, γεννήθηκαν στην Καλαμαριά αλλά λόγω του πατέρα τους που ήταν στρατιωτικός στο επάγγελμα, μεγάλωσαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Ο Στέφανος σπούδασε Ιστορία - Εθνολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι δημοσιογράφος από το 2001. Σήμερα είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στον Focus Fm 103,6, έχοντας πρωινή εκπομπή. Κατά το παρελθόν έχει εργαστεί σε διάφορα μέσα και έχει διδάξει δημοσιογραφία σε ΙΕΚ της Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, την Ελένη και τη Φωτεινή. Μάλιστα η Φωτεινή, είναι η μία εκ των 4 γυναικών που πρωταγωνιστούν στο βίντεο κλιπ του «Φωνάζω».
Ο Γιάννης Δαμιανίδης ασχολείται με τη μουσική από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Με σπουδές στο κλασικό πιάνο, το πτυχίο του είναι στην τεχνολογία ήχου και μουσικών οργάνων στην Κεφαλλονιά και το μεταπτυχιακό του στο Καποδιστριακό πάνω στη μουσική τεχνολογία με σύγχρονες πρακτικές. Σήμερα επαγγέλλεται μουσικός και έχει συνεργασίες σε μαγαζιά των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης και με καλλιτέχνες όπως η Ελένη Βιτάλη, η Βιολέτα Ίκαρη και η Ζωή Παπαδοπούλου. Διατηρεί χώρο παραγωγών και ενορχηστρώσεων στην Καλαμαριά και έχει ιδρύσει δισκογραφική εταιρεία, την Olive Tree.
Φωνάζω: Οι αναφορές στη Θεσσαλονίκη και στις γυναικοκτονίες
Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Ζησόπουλος, σε σενάριο του Στέφανου Δαμιανίδη. Οι στίχοι είναι του Στέφανου Δαμιανίδη και η μουσική του Γιάννη.
«Θέλαμε να βρούμε ένα τρόπο να μιλήσουμε για όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν στην πόρτα μας με θύματα τις γυναίκες και για το ποιοι είναι οι θύτες. Δυστυχώς αυτά τα γεγονότα αφορούν σε φιλενάδες, σε κόρες, σε συντρόφους, γυναλικες απλές, της διπλανής πόρτας. Η έμπνευση έρχεται από την Καλαμαριά και τη Θεσσαλονίκη. Το πρώτο περιστατικό που εμένα με έκανε να γράψω έγινε Θεσσαλονίκη.
Γίνεται το δεύτερο στην Καλαμαριά με την 41χρονη έγκυο που ο σύντροφός της με το φίλο του και τη σκότωσαν και την έβαλαν σε μπαούλο κι εκεί είναι που αποφασίζουμε πως κάτι πρέπει να πούμε. Ένας Βαρδάρης δάκρυα, ένας Αξιός ομίχλη, τα κράσπεδα του Ολύμπου, αναφορές στη Θεσσαλονίκη γιατί εδώ έγιναν τα γεγονότα. Ο διπλός καμβάς του πόνου, αναφέρεται στο φόνο της γυναίκας που ήταν έγκυος. Διπλός καμβάς γιατί γίνεται αναφορά και στο αγέννητο παιδί που κυοφορούσε.
«Στόχος μας η αφύπνιση της κοινωνίας - κρύβεται πολλή δυστυχία στη διπλανή πόρτα»
Αναφορικά με το τι επιθυμούν να πετύχουν με το τραγούδι τους, ο Γιάννης Δαμιανίδης υποστηρίζει πως στόχος τους είναι να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος και έρθει η αντίδραση που θα κινητοποιήσει τις αρχές να λάβουν πρωτοβουλίες. «Αν μπορούμε με τον ευγενικό τρόπο και τη γλώσσα της τέχνης, την οποία πολλοί προσπαθούν να την πολεμήσουν, να αφυπνίσουμε τους συμπολίτες μας από το να ασχολούνται με άκυρα ζητήματα, να ασχοληθούν με κάτι πιο ουσιαστικό, αυτό είναι ευτύχημα για εμάς», υποστηρίζει ο μουσικός.
«Το "Φωνάζω" είναι μια κραυγή αφύπνισης, όχι απελπισίας. Αφύπνισης για τις γυναίκες που ζουν και όλους εμάς τους υπόλοιπους φυσικά, να κάνουμε κάτι. Να μη μένουμε αμέτοχοι απέναντι σε οποιαδήποτε κακομεταχείριση. Γενικότερα σε αυτή την εποχή που ζούμε, στη διπλανή πόρτα κρύβεται δυστυχία. Δυστυχία η οποία μπορεί να μην είναι απαραίτητα κακοποιητική. Αν όμως είμαστε πιο ενεργοποιημένοι ως πολίτες και "φωνάξουμε", θα πετύχουμε την αφύπνιση, λέει αναφορικά ο Στέφανος και συνεχίζει: Το τραγούδι είναι ένα κάλεσμα και τροφή για σκέψη, ενδεχομένως μια προσπάθεια να σοκάρουμε με τις εικόνες του βίντεο κλιπ, γιατί κι εγώ ο ίδιος όταν το είδα, σοκαρίστηκα, -πόσο μάλλον να βλέπω την κόρη μου να συμμετέχει σε αυτό-, είναι μια γροθιά στο στομάχι.
Οι άριες στο τέλος του τραγουδιού από τη 19χρονη σοπράνο, Τζώρτζια Κονσταντίν και τη χορωδίας Cantus Arte, το αιματοβαμμένο ρούχο, τα πρόσωπα, η μουσική, είναι ένα απόκοσμο μουσικό αποτέλεσμα το οποίο στόχο έχει να σε ανατριχιάσει και να σε κάνει να φωνάξεις και συ», αναφέρει ο στιχουργός.
«Στο τέλος του βίντεο κλιπ γίνεται η αποκάλυψη του ποιος είναι εν δυνάμει ο θύτης: ο μπαμπάς, ο σύζυγος, ο γιος, φίλος. Να επισημάνουμε επίσης ότι το τραγούδι δεν είναι καταγγελία απέναντι στο αντρικό φύλο. Είναι μια κραυγή αφύπνισης απέναντι στα γεγονότα και στις αιτίες που γεννιούνται τέτοια περιστατικά», συμπληρώνει ο Γιάννης.
«Η μικρή Φωτεινή μας έκανε όλους να παραμιλάμε με την παρουσία της στο βίντεο»
Αναφορικά με τις γυναίκες του βίντεο κλιπ, στο οποίο παίζει η μητέρα των δύο αδερφών αλλά και η κόρη του Στέφανου, ο Γιάννης δήλωσε πως, η μητέρα τους, η Ελένη Δαμιανίδου συμμετείχε σε ένα ρόλο «κόντρα» στο χαρακτήρα της, ενώ η ανιψιά του, η μικρή Φωτεινή τους έκανε όλους να παραμιλάνε με την παρουσία της.
«Η μητέρα μας, η Ελένη, είναι κεφάλαιο, από μόνη της. Ευαισθητοποιημένη και η ίδια, συμμετέχει σε διάφορες θεατρικές ομάδες στην Καλαμαριά. Και επειδή συνήθως βγάζει τη θετική της ενέργεια, ο συγκεκριμένος ήταν κόντρα ρόλος για τη μαμά. Εκεί που φυσικά παραμιλάμε όλοι ήταν με τη μικρή μας, τη Φωτεινή. Ένα μικρό παιδί, χαρά της ζωής, το οποίο ενώ έπαιζε στα γυρίσματα, πείραζε πράγματα κλπ, με το που πατούσαμε record, ξαφνικά έπαιρνε ένα ύφος δραματικό, απίστευτο.
«Στόχος μας η αφύπνιση της κοινωνίας - κρύβεται πολλή δυστυχία στη διπλανή πόρτα»
Αναφορικά με το τι επιθυμούν να πετύχουν με το τραγούδι τους, ο Γιάννης Δαμιανίδης υποστηρίζει πως στόχος τους είναι να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος και έρθει η αντίδραση που θα κινητοποιήσει τις αρχές να λάβουν πρωτοβουλίες. «Αν μπορούμε με τον ευγενικό τρόπο και τη γλώσσα της τέχνης, την οποία πολλοί προσπαθούν να την πολεμήσουν, να αφυπνίσουμε τους συμπολίτες μας από το να ασχολούνται με άκυρα ζητήματα, να ασχοληθούν με κάτι πιο ουσιαστικό, αυτό είναι ευτύχημα για εμάς», υποστηρίζει ο μουσικός.
«Το "Φωνάζω" είναι μια κραυγή αφύπνισης, όχι απελπισίας. Αφύπνισης για τις γυναίκες που ζουν και όλους εμάς τους υπόλοιπους φυσικά, να κάνουμε κάτι. Να μη μένουμε αμέτοχοι απέναντι σε οποιαδήποτε κακομεταχείριση. Γενικότερα σε αυτή την εποχή που ζούμε, στη διπλανή πόρτα κρύβεται δυστυχία. Δυστυχία η οποία μπορεί να μην είναι απαραίτητα κακοποιητική. Αν όμως είμαστε πιο ενεργοποιημένοι ως πολίτες και "φωνάξουμε", θα πετύχουμε την αφύπνιση, λέει αναφορικά ο Στέφανος και συνεχίζει: Το τραγούδι είναι ένα κάλεσμα και τροφή για σκέψη, ενδεχομένως μια προσπάθεια να σοκάρουμε με τις εικόνες του βίντεο κλιπ, γιατί κι εγώ ο ίδιος όταν το είδα, σοκαρίστηκα, -πόσο μάλλον να βλέπω την κόρη μου να συμμετέχει σε αυτό-, είναι μια γροθιά στο στομάχι.
Οι άριες στο τέλος του τραγουδιού από τη 19χρονη σοπράνο, Τζώρτζια Κονσταντίν και τη χορωδίας Cantus Arte, το αιματοβαμμένο ρούχο, τα πρόσωπα, η μουσική, είναι ένα απόκοσμο μουσικό αποτέλεσμα το οποίο στόχο έχει να σε ανατριχιάσει και να σε κάνει να φωνάξεις και συ», αναφέρει ο στιχουργός.
«Στο τέλος του βίντεο κλιπ γίνεται η αποκάλυψη του ποιος είναι εν δυνάμει ο θύτης: ο μπαμπάς, ο σύζυγος, ο γιος, φίλος. Να επισημάνουμε επίσης ότι το τραγούδι δεν είναι καταγγελία απέναντι στο αντρικό φύλο. Είναι μια κραυγή αφύπνισης απέναντι στα γεγονότα και στις αιτίες που γεννιούνται τέτοια περιστατικά», συμπληρώνει ο Γιάννης.
«Η μικρή Φωτεινή μας έκανε όλους να παραμιλάμε με την παρουσία της στο βίντεο»
Αναφορικά με τις γυναίκες του βίντεο κλιπ, στο οποίο παίζει η μητέρα των δύο αδερφών αλλά και η κόρη του Στέφανου, ο Γιάννης δήλωσε πως, η μητέρα τους, η Ελένη Δαμιανίδου συμμετείχε σε ένα ρόλο «κόντρα» στο χαρακτήρα της, ενώ η ανιψιά του, η μικρή Φωτεινή τους έκανε όλους να παραμιλάνε με την παρουσία της.
«Η μητέρα μας, η Ελένη, είναι κεφάλαιο, από μόνη της. Ευαισθητοποιημένη και η ίδια, συμμετέχει σε διάφορες θεατρικές ομάδες στην Καλαμαριά. Και επειδή συνήθως βγάζει τη θετική της ενέργεια, ο συγκεκριμένος ήταν κόντρα ρόλος για τη μαμά. Εκεί που φυσικά παραμιλάμε όλοι ήταν με τη μικρή μας, τη Φωτεινή. Ένα μικρό παιδί, χαρά της ζωής, το οποίο ενώ έπαιζε στα γυρίσματα, πείραζε πράγματα κλπ, με το που πατούσαμε record, ξαφνικά έπαιρνε ένα ύφος δραματικό, απίστευτο.
Η Ελένη και η Κατερίνα, οι άλλες δυο γυναίκες που συμμετέχουν, είχαν επίσης απίστευτη συνεισφορά. Η μία είναι φίλη της μαμάς και η άλλη γειτόνισσα του Στέφανου αντίστοιχα και είχαν τρομερές παρουσίες. Και μας βοήθησε και η ηλικία τους για να έχουμε εύρος, να δέσει με το σενάριο», αναφέρει.
Για τα λευκά φορέματα που φορούσαν οι γυναίκες, ο Στέφανος υποστηρίζει πως επιλέχθηκαν για να συμβολίζεται η αγνότητα, η οποία «μαύρισε» με τους φόνους.
Το βίντεο κλιπ γυρίστηκε στη Θεσσαλονίκη.
«Δημιουργήσαμε το τραγούδι γιατί νιώσαμε πως έπρεπε κάτι να πούμε»
Αναφορικά με το αν το τραγούδι το εμπνεύστηκαν από την πρόσφατη γυναικοκτονία στην Καλαμαριά,, ο Γιάννης Δαμιανίδης εξήγησε πως οι ευαίσθητες χορδές και των δύο εμπνευστών «αγγίχτηκαν» πολύ πιο νωρίς από φόνους που προηγήθηκαν, όμως τα γεγονότα στην Καλαμαριά ήταν το μεταίχμιο. «Όταν βλέπεις από μακριά, ένα κύμα να πλησιάζει, λες 'έρχεται'. Όταν είναι μπροστά σου, τα πράγματα είναι πιο δραματικά και φοβάσαι περισσότερο. Παρακινείσαι να αντιδράσεις», εξηγεί.
«Για εμένα όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για όλα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Για εμάς ίσως έφτασε η στιγμή απλά να τοποθετήσουμε πάνω σε αυτό το γεγονός. Ίσως ο τελευταίος φόνος να ήταν ένα ‘σπρώξιμο’ να το κάνουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαμε την έμπνευση πιο πριν. Τώρα ήταν να γίνει, τώρα έγινε. Στόχος μας δεν ήταν τα views και τα likes, τα οποία φυσικά μας τιμούν. Στόχος ήταν να πούμε κάτι που θα αγγίξει τους ανθρώπους. Το ίδιο κάναμε και για το τραγούδι που γράψαμε για τα Τέμπη, για την "Αιματοβαμμένη Χαραυγή" για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και για άλλα που έχουμε γράψει», υποστηρίζει από πλευράς του ο Στέφανος.
«Λαμβάνουμε έμπνευση από την καθημερινότητα»
«Ο Γιάννης γράφει μουσική πάνω στο στίχο το δικό μου», λέει ο Στέφανος, αναφορικά με το πως δημιουργούν τα τραγούδια τους.
«Η πένα του Στέφανου, η αιχμηρότητα της, μου κάνει καλλιτεχνικά, οπότε όταν έχω στίχο, γράφω τη μουσική μετά». Η διαδικασία είναι η εξής: βλέπουμε τα κοινωνικά θέματα, βγάζω από αυτά 3 λέξεις κλειδιά, τις στέλνω στον αδερφό μου και του λέω γράψε. Και το πρωί έχω στίχο», λέει με τη σειρά του ο Γιάννης. Και συνεχίζει: «Μετά διαμορφώνονται εικόνες στο κεφάλι μου. Γράφω τη μουσική, του στέλνω ένα μικρό βίντεο με το τραγούδι να το τραγουδάω εγώ με ένα όργανο, δεν του αρέσει γιατί δεν μπορεί να το φανταστεί στην τελική του μορφή, με περισσότερα όργανα και σε πλήρη αρμονία και τότε αντιδράει. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα πάντα είναι όμορφο», συμπληρώνει.
Στο ερώτημα τι είναι εκείνο που τον βοηθάει να βρει έμπνευση, ο Στέφανος τονίζει πως τον παρακινεί η καθημερινότητα. «Τα τελευταία χρόνια το μαύρο που επικρατεί γύρω μας έχει λάβει μια απόχρωση πιο σκούρα», υπογραμμίζει.
«Αυτός ο τίτλος του τραγουδιού, "Φωνάζω", είναι ταιριαστός, περικλείει όλους εμάς που φωνάζουμε για να ξεφύγουμε από το μαύρο και τις άσχημες καταστάσεις που ζούμε ή που μας επιβάλλονται πολλές φορές. Είμαστε σε μια χώρα που έχουμε δημοκρατία και η δημοκρατία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από αφυπνισμένους ανθρώπους. Προσπαθούμε λοιπόν να θυμίσουμε βασικές αρχές και αξίες που έχουμε ξεχάσει σαν κοινωνία, συμπληρώνει ο Γιάννης.
Το βίντεο κλιπ γυρίστηκε στη Θεσσαλονίκη.
«Δημιουργήσαμε το τραγούδι γιατί νιώσαμε πως έπρεπε κάτι να πούμε»
Αναφορικά με το αν το τραγούδι το εμπνεύστηκαν από την πρόσφατη γυναικοκτονία στην Καλαμαριά,, ο Γιάννης Δαμιανίδης εξήγησε πως οι ευαίσθητες χορδές και των δύο εμπνευστών «αγγίχτηκαν» πολύ πιο νωρίς από φόνους που προηγήθηκαν, όμως τα γεγονότα στην Καλαμαριά ήταν το μεταίχμιο. «Όταν βλέπεις από μακριά, ένα κύμα να πλησιάζει, λες 'έρχεται'. Όταν είναι μπροστά σου, τα πράγματα είναι πιο δραματικά και φοβάσαι περισσότερο. Παρακινείσαι να αντιδράσεις», εξηγεί.
«Για εμένα όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για όλα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Για εμάς ίσως έφτασε η στιγμή απλά να τοποθετήσουμε πάνω σε αυτό το γεγονός. Ίσως ο τελευταίος φόνος να ήταν ένα ‘σπρώξιμο’ να το κάνουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαμε την έμπνευση πιο πριν. Τώρα ήταν να γίνει, τώρα έγινε. Στόχος μας δεν ήταν τα views και τα likes, τα οποία φυσικά μας τιμούν. Στόχος ήταν να πούμε κάτι που θα αγγίξει τους ανθρώπους. Το ίδιο κάναμε και για το τραγούδι που γράψαμε για τα Τέμπη, για την "Αιματοβαμμένη Χαραυγή" για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και για άλλα που έχουμε γράψει», υποστηρίζει από πλευράς του ο Στέφανος.
«Λαμβάνουμε έμπνευση από την καθημερινότητα»
«Ο Γιάννης γράφει μουσική πάνω στο στίχο το δικό μου», λέει ο Στέφανος, αναφορικά με το πως δημιουργούν τα τραγούδια τους.
«Η πένα του Στέφανου, η αιχμηρότητα της, μου κάνει καλλιτεχνικά, οπότε όταν έχω στίχο, γράφω τη μουσική μετά». Η διαδικασία είναι η εξής: βλέπουμε τα κοινωνικά θέματα, βγάζω από αυτά 3 λέξεις κλειδιά, τις στέλνω στον αδερφό μου και του λέω γράψε. Και το πρωί έχω στίχο», λέει με τη σειρά του ο Γιάννης. Και συνεχίζει: «Μετά διαμορφώνονται εικόνες στο κεφάλι μου. Γράφω τη μουσική, του στέλνω ένα μικρό βίντεο με το τραγούδι να το τραγουδάω εγώ με ένα όργανο, δεν του αρέσει γιατί δεν μπορεί να το φανταστεί στην τελική του μορφή, με περισσότερα όργανα και σε πλήρη αρμονία και τότε αντιδράει. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα πάντα είναι όμορφο», συμπληρώνει.
Στο ερώτημα τι είναι εκείνο που τον βοηθάει να βρει έμπνευση, ο Στέφανος τονίζει πως τον παρακινεί η καθημερινότητα. «Τα τελευταία χρόνια το μαύρο που επικρατεί γύρω μας έχει λάβει μια απόχρωση πιο σκούρα», υπογραμμίζει.
«Αυτός ο τίτλος του τραγουδιού, "Φωνάζω", είναι ταιριαστός, περικλείει όλους εμάς που φωνάζουμε για να ξεφύγουμε από το μαύρο και τις άσχημες καταστάσεις που ζούμε ή που μας επιβάλλονται πολλές φορές. Είμαστε σε μια χώρα που έχουμε δημοκρατία και η δημοκρατία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από αφυπνισμένους ανθρώπους. Προσπαθούμε λοιπόν να θυμίσουμε βασικές αρχές και αξίες που έχουμε ξεχάσει σαν κοινωνία, συμπληρώνει ο Γιάννης.
Στόχος των αδερφών είναι να γίνει μια παρουσίαση των τραγουδιών και ποιημάτων τους στο μέλλον στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. «Ο λόγος για τον οποίο δημιουργούμε είναι γιατί θέλουμε να αλλάξει η Ελλάδα. Πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει καλύτερη και θα το υπηρετήσουμε αυτό με όλη μας την ψυχή», υποστηρίζουν.
Γιάννης Γκουμάκης
kalamaria24.gr
