Χάτσικο: Ο σκύλος που περίμενε κάθε μέρα στον σιδηροδρομικό σταθμό τον νεκρό ιδιοκτήτη του - Η αληθινή ιστορία ενός πιστού σκύλου

Ο άνθρωπος και ο σκύλος του – είναι μια φιλία τόσο παλιά όσο και ο χρόνος. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την άπειρη πίστη και τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ ενός σκύλου και του «ιδιοκτήτη»* του. Στο πέρασμα των χρόνων, εκατοντάδες απίστευτα συγκινητικές ιστορίες έχουν καταγράψει την εκπληκτική αγάπη που μοιράζονται ο σκύλος και ο άνθρωπος μεταξύ τους. 

Καμία από αυτές τις ιστορίες, ωστόσο, δεν ξεπερνά την ιστορία του Χάτσικο, του σκύλου που περίμενε συνεχώς τον ιδιοκτήτη του να επιστρέψει στο σπίτι.

(*Ας τον λέμε ιδιοκτήτη μόνο με την έννοια του φροντιστή. Η συνύπαρξη σκύλου και ανθρώπου δεν ενέχει βαθμούς ιδιοκτησίας).

Δεν είναι υποτιμητικό όταν οι σκύλοι αποκαλούνται πιστοί σύντροφοι. Πολλές πιστές ράτσες σκύλων είναι γνωστές για την υπομονετική αναμονή του ανθρώπου τους να επιστρέψει, είτε πρόκειται για μέρες, εβδομάδες ή και μήνες. Αλλά η ιστορία του Χάτσικο είναι μακράν μία από τις σπουδαιότερες ιστορίες που έχουν ειπωθεί για έναν σκύλο που παρέμεινε πιστός στον ιδιοκτήτη του.

Μέσα στα χρόνια, πολλοί άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί «ποιος είναι ο πιο πιστός σκύλος;». Η αλήθεια είναι ότι όλα τα σκυλιά είναι πιστά στους αγαπημένους τους ιδιοκτήτες. Η συναισθηματική ιστορία του σκύλου Χάτσικο, όμως, αποκαλύπτει ξεκάθαρα την αγάπη που έχει ένας σκύλος για το αφεντικό του και κάνει την καρδιά να σπαράζει.

Χάτσικο: Η αληθινή ιστορία ενός πιστού σκύλου

Η αληθινή ιστορία του Χάτσικο ξεκινά με τον διαρκή δεσμό μεταξύ του Χάτσικο και του ιδιοκτήτη του, του Χιντεσαμπούρο Ουένο. Παρόλο που ο Χάτσικο έζησε τον 20ό αιώνα, η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο μέχρι και σήμερα. Η ιστορία του Χάτσικο έχει οδηγήσει σε αρκετά μνημεία Χάτσικο και σε ταινίες για τον Χάτσικο που καταγράφουν την ιστορία του απίστευτου δεσμού που δημιουργήθηκε μεταξύ του Χάτσικο και του Ουένο.

Ο Χάτσικο ήταν ένας σκύλος Ακίτα Ίνου που γεννήθηκε σε μια φάρμα το 1923 και αργότερα υιοθετήθηκε από τον Χιντεσαμπούρο Ουένο, καθηγητή γεωργίας στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Οι δυο τους μπήκαν σε μια καθημερινή ρουτίνα: Ο Ουένο και ο Χάτσικο περπατούσαν μαζί μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya, όπου ο Ueno αποχαιρετούσε τον Hachiko πριν επιβιβαστεί στο τρένο για τη δουλειά του. 

Ο Χάτσικο, ο οποίος έγινε επίσης γνωστός ως Χάτσι, περνούσε στη συνέχεια τη μέρα της περιμένοντας τον Ουένο να επιστρέψει. Εν τω μεταξύ, οι ντόπιοι καταστηματάρχες και οι εργαζόμενοι του σταθμού τον παρακολουθούσαν και συχνά του έδιναν λιχουδιές, ενώ εκείνος αγρυπνούσε για τον Ουένο.

Photo: YouTube

Μια ρουτίνα ζωής

Αυτή η ρουτίνα συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια, μέχρι που μια μέρα συνέβη μια τραγωδία. Ο Ουένο δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι από τη δουλειά, καθώς υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία και πέθανε. Φυσικά, ο Χάτσι δεν είχε ιδέα γι’ αυτό, οπότε ο πιστός σκύλος συνέχισε να περιμένει την επιστροφή του ιδιοκτήτη του. Κάθε μέρα, σαν ρολόι, όταν εμφανιζόταν το τρένο, εμφανιζόταν και ο Χάτσι, αναζητώντας τον Ουένο. Η πίστη του Χάτσι του χάρισε το παρατσούκλι «ο πιστός σκύλος».

Ο Χάτσι δεν έχασε ποτέ την ελπίδα και συνέχισε να περιμένει για περισσότερα από εννέα χρόνια την επιστροφή του ιδιοκτήτη του. Τελικά, ένα πρωί, στις 8 Μαρτίου 1935, ο Χάτσικο βρέθηκε νεκρός. Πιστεύεται ότι πέθανε από φυσικά αίτια. Το πτώμα του μεταφέρθηκε στην αποθήκη αποσκευών του σιδηροδρομικού σταθμού, ένα μέρος που ήταν ένα από τα αγαπημένα του στέκια. Στη συνέχεια φωτογραφήθηκε, περιτριγυρισμένος από τη σύζυγο του Ουένο, Γιάεκο, καθώς και από μέλη του προσωπικού του σταθμού. 

Ο Γιοσίκο Οσάβα, ένα από τα μέλη του προσωπικού, χάρισε τη φωτογραφία σε μία από τις κόρες του, η οποία θυμήθηκε ότι ο πατέρας της αγαπούσε τα σκυλιά και συχνά της έλεγε για το πώς ο Χάτσι ερχόταν καθημερινά στο σταθμό, όπου το προσωπικό μοιραζόταν ευχαρίστως το γεύμα του μαζί του.

Photo: YouTube

Τα αγάλματα του Χάτσικο αποτίουν φόρο τιμής

Παρόλο που η ζωή του Χάτσικο τελείωσε πριν από δεκαετίες, η ιστορία του συνεχίζει να ζει. Μετά το θάνατο του Χάτσικο, το σώμα του συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε στο Εθνικό Μουσείο Επιστημών της Ιαπωνίας στο Τόκιο. Επιπλέον, ένα μνημείο του Χάτσικο έχει τοποθετηθεί δίπλα στον τάφο του ιδιοκτήτη του στο νεκροταφείο Αογιάμα του Τόκιο.

Επειδή ο Χάτσικο παρέμεινε πιστός στον ιδιοκτήτη του μέχρι το θάνατό του, ένα χάλκινο άγαλμα του Χάτσικο στήθηκε έξω από το σταθμό Σιμπούγια ως φόρος τιμής στον σκύλο. Δυστυχώς, το άγαλμα αυτό καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρόλο που το αρχικό άγαλμα του σκύλου Χάτσικο δεν μπόρεσε να αποκατασταθεί, ένα νέο άγαλμα το αντικατέστησε στο ίδιο ακριβώς σημείο στο τέλος του πολέμου το 1948. Το σημείο έχει γίνει ένα δημοφιλές και αγαπημένο πάρκο της γειτονιάς, όπου οι τουρίστες μπορούν να τιμήσουν και να θαυμάσουν την άνευ όρων αγάπη αυτού του πιστού σκύλου.

Photo: YouTube

Η γραμμή Χάτσικο στο τρένο

Αυτό το άγαλμα του Χάτσικο δεν είναι το μόνο μνημείο που τιμά αυτόν τον απίστευτο σκύλο. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται πιο κοντά στο άγαλμα μετονομάστηκε σε «Hachikō-guchi» ή «Η είσοδος/έξοδος του Hachikō» στα ιαπωνικά. Επιπλέον, μία από τις γραμμές του τρένου ονομάστηκε επίσης γραμμή Χάτσικο.

Προς τιμήν του 80ού έτους από το θάνατο του Χάτσικο και της 90ής επετείου από το θάνατο του ιδιοκτήτη του Χάτσικο, του Ουένο, ένα χάλκινο άγαλμα του Χάτσικο που επανενώνεται με τον Ουένο αποκαλύφθηκε στις 8 Μαρτίου 2015. Το άγαλμα τοποθετήθηκε έξω από το τμήμα γεωργίας του Πανεπιστημίου του Τόκιο, όπου ο Ουένο ήταν καθηγητής.

H πιο συγκινητική σκηνή στην ταινία Hachi: A Dog’s Tale

Η ιστορία του Χάτσικο συνεχίζεται

Το 2009, κυκλοφόρησε μια ακόμα ταινία με τίτλο Hachi: A Dog’s Tale. Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία της άνευ όρων αγάπης του Χάτσικο για τον ιδιοκτήτη του. Παρόλο που η ταινία για τον σκύλο Hachiko μπορεί να θεωρηθεί σπαρακτική, όσοι την έχουν παρακολουθήσει συμφωνούν ότι αποτυπώνει τέλεια την εξαιρετική αφοσίωση ενός σκύλου για τον ιδιοκτήτη του.

Η ιστορία του πιστού Χάτσικο συνεχίζει να μνημονεύεται και να αγαπιέται από ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Δείχνει πραγματικά την αγάπη και τη στοργή που μοιράζεται ένας σκύλος με τον άνθρωπό του.

Ο Χάτσικο γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923 και πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1935.