«Πώς μπορώ να κάνω το παιδί μου να αγαπήσει το βιβλίο;»
Μαθαίνοντας σε ένα παιδί να διαβάζει και να αγαπά το βιβλίο: χωρίς καταναγκασμούς, αλλά μέσω του παραδείγματος και της ποικιλίας διαθέσιμων αναγνωσμάτων
Μικρά παιδικά μυθιστορήματα ή κόμικς, βιβλία σε συνέχειες ή σε σειρές, βιβλία παλιά και βιβλία καινούργια — όλα είναι απαραίτητα για τη γέννηση ενός αυριανού αναγνώστη
Οι γονείς έχουν πολλούς τρόπους για να μεταδώσουν σε ένα παιδί την αγάπη για το διάβασμα. Ο βασικός όμως είναι ένας, και κρύβεται στη λέξη που είπαμε: στο «μεταδίδω». Το παιδί ενός ανθρώπου που δεν διαβάζει δεν θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες με το παιδί που ζει σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν βιβλία,με ανθρώπους που συνηθίζουν να κάθονται στην πολυθρόνα τους ή να ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους με ένα βιβλίο στο χέρι. Τα παιδιά αναγνωρίζουν το καλό (και το συμφέρον τους) και μιμούνται τους άλλους —και πρώτα-πρώτα βέβαια τα πρότυπά τους, τους γονείς τους—, είναι ειδικοί στο να ξεσηκώνουν τις καλές συνήθειές τους, όπως ακριβώς και τις κακές.
Δεν υπάρχει κανείς από μία ευρύτατη γκάμα ειδικών —από βιβλιοθηκάριους μέχρι κοινωνιοψυχολόγους, και από υπαλλήλους βιβλιοπωλείου μέχρι εκπαιδευτικούς— που να μην ξέρει με απόλυτη σιγουριά πως ένας γονιός είναι το απόλυτο rolemodelγια τα παιδιά του όταν μιλάμε για την ανάγνωση, για το βιβλίο, για τη βιβλιοφιλία.
Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να διαβάζουν στο σπίτι τους, και μάλιστα να διαβάζουν μία ποικιλία βιβλίων, είναι πολύ περισσότερο από πιθανό να μιμηθούν αυτή τη συμπεριφορά. Αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων.
Οι γονείς έχουν πολλούς τρόπους για να μεταδώσουν σε ένα παιδί την αγάπη για το διάβασμα. Ο βασικός όμως είναι ένας, και κρύβεται στη λέξη που είπαμε: στο «μεταδίδω». Το παιδί ενός ανθρώπου που δεν διαβάζει δεν θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες με το παιδί που ζει σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν βιβλία,με ανθρώπους που συνηθίζουν να κάθονται στην πολυθρόνα τους ή να ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους με ένα βιβλίο στο χέρι. Τα παιδιά αναγνωρίζουν το καλό (και το συμφέρον τους) και μιμούνται τους άλλους —και πρώτα-πρώτα βέβαια τα πρότυπά τους, τους γονείς τους—, είναι ειδικοί στο να ξεσηκώνουν τις καλές συνήθειές τους, όπως ακριβώς και τις κακές.
Δεν υπάρχει κανείς από μία ευρύτατη γκάμα ειδικών —από βιβλιοθηκάριους μέχρι κοινωνιοψυχολόγους, και από υπαλλήλους βιβλιοπωλείου μέχρι εκπαιδευτικούς— που να μην ξέρει με απόλυτη σιγουριά πως ένας γονιός είναι το απόλυτο rolemodelγια τα παιδιά του όταν μιλάμε για την ανάγνωση, για το βιβλίο, για τη βιβλιοφιλία.
Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να διαβάζουν στο σπίτι τους, και μάλιστα να διαβάζουν μία ποικιλία βιβλίων, είναι πολύ περισσότερο από πιθανό να μιμηθούν αυτή τη συμπεριφορά. Αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων.
Το αντίθετο, το να πιέζεις ένα παιδί να διαβάσει εξωσχολικά βιβλία, δεν μπορεί να έχει καλά και μόνιμα αποτελέσματα. Το παιδί ενδεχομένως θα αντιδράσει απέναντι σ’ αυτόν τον «σχολικό» καταναγκασμό, θα νιώσει αδικημένο, και υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να αναπτύξει μία αρνητική διάθεση για το βιβλίο. Εάν όμως βλέπει τους γονείς του να επενδύουν ένα μέρος του χρόνου τους στο διάβασμα, άρα εάν μεγαλώνει σε ένα σπίτι που ΕΧΕΙ βιβλία, τότε αύριο κιόλας, ή αν όχι αύριο μεθαύριο, θα κάνει και εκείνο την αρχή. Και ποιος ξέρει πού θα το οδηγήσει αυτή η αρχή.
Με δυο λόγια: το παιδί πρέπει να βλέπει πως οι πιο κοντινοί και πιο αγαπημένοι του άνθρωποι διαβάζουν, και να έχει και το ίδιο πρόσβαση σε βιβλία — σε μια ποικιλία βιβλίων.
Τι να διαβάζουν οι δικοί του; Λοιπόν: οτιδήποτε. Για να καταλάβει ένα παιδί πως το διάβασμα είναι μια επωφελής δραστηριότητα, δεν χρειάζεται να βλέπει τη μαμά του να καταγίνεται με τον Προυστ.
Με δυο λόγια: το παιδί πρέπει να βλέπει πως οι πιο κοντινοί και πιο αγαπημένοι του άνθρωποι διαβάζουν, και να έχει και το ίδιο πρόσβαση σε βιβλία — σε μια ποικιλία βιβλίων.
Τι να διαβάζουν οι δικοί του; Λοιπόν: οτιδήποτε. Για να καταλάβει ένα παιδί πως το διάβασμα είναι μια επωφελής δραστηριότητα, δεν χρειάζεται να βλέπει τη μαμά του να καταγίνεται με τον Προυστ.
Ούτε θα θεωρήσει τον Μέλβιλ καλύτερο συγγραφέα από οποιονδήποτε άλλον πριν φτάσει στην εφηβεία. Εκείνα όμως τα προηγούμενα δέκα χρόνια ΠΡΕΠΕΙ να βλέπει τους γονείς του να διαβάζουν: από την κυριακάτικη (έστω) εφημερίδα μέχρι ό,τι τούς ευχαριστεί. Όπως επίσης είναι καλό να βλέπει τους γονείς του να διαβάζουν οπουδήποτε, ακριβώς γιατί το βιβλίο είναι μία φορητή μαγεία — επ’ αυτού,δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τις διακοπές.
Τα μπάνια, οι βουτιές, τα καλαμαράκια στην ταβέρνα και οι λοιπές θερινές δραστηριότητες είναι όλα τους θεσπέσια, αλλά αν το βιβλίο συνδεθεί μόνο με το σπίτι ή με ένα οποιοδήποτε κλειστό περιβάλλον, κάτι δεν κάνουμε καλά.
athensvoice.gr
