Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες από τη Γενοκτονία των Ποντίων: «Τρυπούσαν με ξίφη τα παιδιά...» (βίντεο)
Στις 19 Μαΐου του 1919 ξεκίνησε η πιο φρικιαστική φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων, που έμελλε να ξεκληρίσει έναν ολόκληρο λαό και να «βυθίσει» στο πένθος μια ολόκληρη χώρα.
Με ένα απελπισμένο τηλεγράφημα τον Ιούλιο του 1920, η Επιτροπεία Ποντίων ενημέρωνε τον Ελευθέριο Βενιζέλο για τις αιματηρές εξελίξεις στον Πόντο: «Πανταχόθεν του Πόντου αγγέλονται σφαγαί... εις Κερασούντα, εις Τραπεζούντα και αλλού... Εάν η κατάστασις συνεχιστεί, ο Ελληνισμός του Πόντου θα εξαφανιστεί πριν προλάβει η διπλωματία να ασχοληθεί με αυτόν».
Το τηλεγράφημα καταγράφει την έναρξη της πιο σκοτεινής περιόδου για τον Ποντιακό Ελληνισμό, που εξελίχθηκε σε γενοκτονία.
Πογκρόμ, εκτοπίσεις και μαζικές σφαγές
Κατά την περίοδο 1914 – 1923, οι Τούρκοι θανάτωσαν τουλάχιστον 200.000 Πόντιους Έλληνες, με κάποιες εκτιμήσεις να ανεβάζουν τον αριθμό έως και τις 350.000. Η γενοκτονία οργανώθηκε αρχικά από τους Νεότουρκους το 1911 και ολοκληρώθηκε από το κεμαλικό καθεστώς (1916–1923) στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου εθνοκάθαρσης.
Οι Έλληνες εξορίζονταν σε «τάγματα εργασίας» (Αμελέ Ταμπουρού) υπό ακραίες συνθήκες, με ασιτία και εξαντλητικές πορείες, που οδηγούσαν μαθηματικά στον θάνατο. Όταν η εξόντωση απέκτησε μαζικό χαρακτήρα, δεν γλίτωναν ούτε οι γυναίκες, τα παιδιά ή οι ηλικιωμένοι.
19 Μαΐου 1919: Η αρχή του τέλους
Η 19η Μαΐου 1919 – ημερομηνία-ορόσημο που έχει καθοριστεί ως Ημέρα Μνήμης – σηματοδοτεί τη δεύτερη και πιο φρικτή φάση της γενοκτονίας. Την ημέρα αυτή ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, δίνοντας το σήμα για γενική εξόντωση.
Σύμφωνα με τον Αυστριακό πρόξενο της εποχής, «οι Τούρκοι εκτόπιζαν τον πληθυσμό από τις ακτές προς το εσωτερικό χωρίς δυνατότητα επιβίωσης, καταδικάζοντάς τους σε πείνα και αθλιότητα».
Συγκλονιστικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα
Μία Αμερικανίδα δημοσιογράφος κατέγραψε τις ωμότητες: «Χτυπούσαν ανελέητα μικρά παιδιά με μαστίγια και τα τρυπούσαν με ξίφη για να μη φωνάζουν. Μητέρες έπεφταν νεκρές προσπαθώντας να τα προστατεύσουν. Παντού πτώματα γυναικών, παιδιών, γερόντων...»
Ο Χ. Τσιρκινίδης καταγράφει στο βιβλίο του μαρτυρία θείου του από την Κερασούντα: «Τα παιδιά τα έδιναν σε τσέτες, οι οποίοι τα άρπαζαν από τα πόδια και τους χτυπούσαν τα κεφάλια στα βράχια της ακτής μέχρι να πεθάνουν».
Παράλληλα, φωτογραφικά ντοκουμέντα που τραβούσαν οι ίδιοι οι Τούρκοι – πολλοί εκ των οποίων χαμογελούν δίπλα σε πτώματα – αποτελούν αδιάσειστα στοιχεία της γενοκτονίας που το τουρκικό κράτος αρνείται μέχρι σήμερα.
Η τουρκική άρνηση και η διεθνής αλήθεια
Παρότι οι διώξεις των Ποντίων πληρούν τα νομικά χαρακτηριστικά γενοκτονίας, η Τουρκία εξακολουθεί να τις παρουσιάζει ως «συνήθεις απώλειες πολέμου». Ωστόσο, οι μαρτυρίες, τα διπλωματικά έγγραφα, και τα διεθνή στοιχεία μιλούν για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας του 20ού αιώνα.
